Hardheidsmetingen – Hardness Testing ( HT )
Hardheidsmetingen kunnen op drie verschillende methodes uitgevoerd worden, te weten; de indentation method, de rebound method en de scratch method.
De meest voorkomende methodes zijn de indentation en rebound methode.
Afhankelijk van methode zijn er verschillende meetschalen. Vastgestelde tabellen kunnen gebruikt worden om deze verschillende meetschalen met elkaar te vergelijken.
De Brinell hardheidstest is de oudste meet methode welke gebruikt werd om een standaard te genereren van een materiaal hardheid, vanuit deze methode zijn alle hierop volgende meet methodes afgeleid.
- Indrukkingsmethode – Indentation method
Hardheidsmetingen volgens de “indentation method” worden toegepast om de hardheid van een materiaal te meten, dit gebeurt door de diepte van de indrukking oftewel de “plastische deformatie” vast te stellen.
Deze hardheidsmetingen kunnen worden onderverdeeld in twee groepen, te weten; micro- en macro-indrukking.
Oppervlakte gesteldheid van een test object heeft een invloed op de metingen, bij een grof oppervlak is het wenselijk dat de indrukking groter is dan de oppervlakteruwheid.
- Leeb terugslag methode – Leeb rebound method
De Leeb rebound methode (HL) heeft als uitgangspunt dat de hardheid afgeleid wordt van het energie verlies nadat een gelanceerd projectiel afgekaatst wordt op een metalen voorwerp. Meestal worden deze waarden geconverteerd naar meer gebruikelijke schalen, zoals Vickers, Brinell of Rockwell.
- Kras methode – Scratch method
De kras methode werkt door te observeren welke stof nog in staat is om een andere stof te bekrassen.
Metingen worden bepaald door de “Mohs schaal” welke niet relatief is. Dit houdt in dat bijvoorbeeld #4 (fluorite) niet viermaal harder is als #1 (talc).
Het betekend wel dat een hoger nummer zijn voorgaande nummers kan bekrassen, zo kan fluoriet de nummers 1 t/m 3 bekrassen.
Diamant komt op nummer 10 van de Mohs schaal en is het hardste mineraal wat in de natuur voorkomt.